ΑΣΤΕΓΟΣ

Νοιάζεται κανείς αν οι τοιχοι μου ειναι μαυροι;
Αν χαθηκα στην θαλασσα και δεν σηκώνω πια κεφάλι;
Αν τα ρουχα μου χώρεσαν μέσα σε ενα κουτί
Και τις φωνές μου δεν τις ακούνε πια οι ζωντανοι;

Παραθυρο στο ονειρο εγινε ο ουρανος
όμως δεν λεει να σταματησει πια να βρέχει
Εγώ στην κουτα μου ειμαι μοναχός
Και κλαιω την ζωη μου που τιποτα πια δεν εχει

Ολοι με κοιταζουν γεματοι αηδία
Ξερω οτι ειμαι απλυτος καιρο
Βλεπεις δεν εχει σαπουνι στα σκουπίδια
ούτε και αφρολουτρο και αντιηλιακο

Χαμενος του χρονου, του καιρου ,του χθες
Χαμένος εγινα και για το μελλον τώρα
Όσο και να προσπαθω και θελω να κρυφτώ
το κεφαλι μου ειναι εξω μες στην μπορα

Και εσυ που με κοιτας ολο αφυψηλου
δεν ξερεις ποτε πως η ζωη σου θα τα φέρει
τώρα μπορει να εισαι σπουδαιος και τρανός
όμως ο θανατος ειναι για ολους μας κοινος