Μήπως είναι καιρός να αρχίσουμε να προσφέρουμε ο ένας στον άλλον έτσι ανώνυμα χωρίς να περιμένουμε κάποιο αντάλλαγμα ή χειροκρότημα;

    Τις προάλλες είχα σταματήσει στο δρόμο και έτρωγα μια τυρόπιτα. Δίπλα μου καθόταν ένας ζητιάνος ο οποίος είχε πάνω του μια ταμπέλα η οποία έλεγε "πεινάω". Σκέφτηκα ότι αν του έδινα χρήματα πιθανόν να είχε κάποιο σεντούκι και να τα έβαζε μέσα ή να τα έδινε σε κάποιον που τον ανάγκαζε να ζητιανεύει. Επίσης σκέφτηκα πως είναι ένας τεμπέλης που βαριέται να δουλέψει ή να χάνει στο μυαλό του. Μόλις τελείωσα με όλες αυτές τις θεωρίες συνωμοσίας που ήταν στο μυαλό μου από καθαρή προκατάληψη σκέφτηκα ότι ίσως πραγματικά να πεινάει και έκανα την υπέρβαση. Του πήρα με μισό ευρώ ένα κρουασάν. Μόλις του το έδωσα πρώτα με κοίταξε έκπληκτος, μετά με ευχαρίστησε και μετά έπεσε με τα μούτρα να το φάει σαν να μην υπάρχει αύριο. Ίσως για εκείνον πιθανόν να μην υπήρχε αύριο.

    Μετά από αυτό το περιστατικό σκέφτηκα με ποιο τρόπο θα μπορούσα να βοηθήσω εύκολα και έμπρακτα κάποιον. Πριν μερικές μέρες ανακάλυψα τον τρόπο όταν είδα κάποιον να ψάχνει φαγητό μέσα στους κάδους που πετάω τα δικά μου τα σκουπίδια. Αισθάνθηκα πραγματικά άσχημα με το γεγονός ότι εγώ η χορτάτη πετάω φαγητό και κάποιος προσπαθεί να το φάει ανακατεμένο με όλα τα σκουπίδια. Προχθές λοιπόν αντί να πετάξω φαγητό δύο ημερών το οποίο το είχα στο ψυγείο το τύλιξα προσεκτικά σε ένα αλουμινόχαρτο και το έβαλα σε μια τσάντα με ένα σημείωμα: "Καθαρό Φαγητό" και το άφησα σε ένα καθαρό μέρος σφιχτά δεμένο δίπλα στον κάδο. Την επόμενη μέρα δεν υπήρχε εκεί. Το έκανα άλλες δύο φορές μέχρι τώρα και μέσα σε δύο ώρες το είχαν πάρει. Μήπως είναι καιρός να αρχίσουμε να προσφέρουμε ο ένας στον άλλον έτσι ανώνυμα χωρίς να περιμένουμε κάποιο αντάλλαγμα ή χειροκρότημα;